Carpanza

 Hai un momento na vida no que a vista non pode comprender o que acontece.

Esto sucédenos ás montanhesas cando a primaveira cubre os cumios dos nosos montes dun sin fin de violetas, lilas, maxentas.

Si, correcto, tamén branco amarelo e verde e uns tons dun azulón que semella irreal, pero está ese violeta intenso que - no meu caso - sempre me deixóu hipnotizada.

Non falo duns feixes, non. En tempos falarían de tegos, tal vez. Hoxe falamos de kilómetros dunha densa alfombra na que che dan ganas de botarse á pinchacarneiras, 

Monte baixo

Ir co gando foi por sempre unha das minhas actividades favoritas.

Fose vrau ou inverno, outono ou primaveira. En cada estación un pequeno ritual que mudaba en pouco do anterior. Erguerse máis ou menos cedo, preparar unha ou outra merenda (normalmente un bon cantazo de pan e courizo, toucín ou xamón...según pillases).

Auga? nunca levamos botellas nin vasos porque sabíamos dos regatos e das fontes, e tinhamos tempo.

Sobretodo iso, o Tempo.

 Mudamos as estacións polos reloxos e o tempo escórresenos das mans cada vez con máis celeridade, agora xa na era dixital só nos falta levar as vacas co dron a pacer, que seguro é unha cousa boa para as familias que xa só son un ou dous, pero deixamonos roubar a vida.

Gustábame cando o meu traballo era rixido polo clima, polas necesidades do grupo, gustábame ser allea ao Tempo Moderno.

Gustábame ser Libre.

A chegada a aldea.

 A chegada a aldea.

Esta imaxe, de data imprecisa, ilustra a chegada dos emigrados a aldea.
Daquelas aínda alguén tiraba a foto nun carrete que ata voltar a Barcelona non revelaba as lembranzas gardadas nesa sorte de caixa de Pandora.
Na imaxe os ollos delatan as máis de 12horas de coche, as ansias de mudar de roupa e ir ás veigas de Fontela ver as vacas, o río Navia, as costas dándome a benvida, e de frente un curmán que tal vez por vez primeira me tira unha foto con aquel trebello.
Pasou o tempo e mudáronos a paisaxe.
Os trebellos xa fabrican lembranzas inmediatas e os curmáns xa emigraron.
Pero a foto é a mesma, as tres horas e pico que tardo agora dende Pontevedra fan, no meu maxín e na minha face, o mesmo efecto q se conducise dende Barcelona.
O sentimento de seguir na emigración por estar lonxe das minhas montanhas é idéntico e a fervenza de emocións ao chegar indica que hai outra droga no noso cerebro q é máis forte que a oxitocina, a dopamina, a edorfina ou calquer outra, é a Aldea. 

Cantigas de nadal

Segundo ano consecutivo e as nadalas soan por terras ancaresas. Antes, non fai tanto, os Ancares eran os montes tras os picos, o lonxe, a Galiza perdida en tempos esquecidos: León.

Xa hai uns anos que somos parte dos mesmos outeiros. O lume sigue ardendonos as venas, o xabaril segue a se alimentar do que queda entre as pedras, pero onde está o lobo?

Hai quen di co viu, hai quen di que aínda habita na fronteira, que fuxiu lonxe para voltar coa forza do odio. Eu nunca vin o lobo, só vin cans salvaxes que non lle teñen medo ao home, nin por contra á muller. Máis o lobo...que foi do habitante das nosas terras? qué será de nós no Nadal sen os oulidos que enchen as fragas?

novidades astrofalantes

na nosa terra hai lendas, falase de lobos, de mouros, algún tesouro...
non me contaron ningunha lenda ao carón do lume cando nena, mentres vixilabamos a pota dos cochos e fabricabamos xoguetes con nabos.
Na miña casa quen contaba lendas, quen sabía os contos ficou baixo a terra moitos anos antes de eu aparecer no lume.
Pero quen non sabe as lendas da actualidade, as lendas que transporta o Navia, cheo de auga e mortos, as pedras gardan tesouros, os ósos dos mortos que afogaron nas correntes e nos pozos.
Ou das xianas que os levaron cara ao fondo.
Na espesura dos carballos e castañeiros, onde o sol desaparece, atopamos o alento do demo tras nosos pasos, oubimos os sons todos das meigas, os aquelarres empezan ao solpor, antes de que saía a lúa.
Quen non quedou inmobil ao ser penetrado coa intensidade toda do ollar do lobo?

Lenda ou realidade, a nosa terra é lume, morte, hipocresia porque non escoitamos atentos o que nos contaron un dia vixilando a pota dos cochos.

axudas para os veciños dos parques NON EXPROPIACIONS!

hai que intentalo.

as veces unha boa xestión vale máis que nada. o que non entendo é como despois dos problemas coa natureza que temos non sei pòrque aínda estamos empezando e non nos poñemos de acordo.

polo menos hai xente currando na boa dirección +info.

montes e cultura

MANCOMUNIDADES CULTURAIS
Increméntase o interese das comunidades de montes por desenvolver proxectos socioculturais

Unha comunidade de montes veciñais en man común é, a priori, unha entidade dedicada a xestión do monte e dos recursos forestais. Polo tanto, entres os seus proxectos máis comúns están os aproveitamentos madeireiros e a explotación de recursos do territorio que posúe. No entanto, nos últimos anos están a se multiplicar os casos nos que estas entidades apostan por aproveitar o patrimonio cultural que posúen ou tentan darlle ao monte usos máis vencellados ao ocio. Todo un potencial de cultura por descubrir.


Santiago. Redacción. 16 / 1 / 2008

Ler + en culturagalega