Hai un momento na vida no que a vista non pode comprender o que acontece.
Esto sucédenos ás montanhesas cando a primaveira cubre os cumios dos nosos montes dun sin fin de violetas, lilas, maxentas.
Si, correcto, tamén branco amarelo e verde e uns tons dun azulón que semella irreal, pero está ese violeta intenso que - no meu caso - sempre me deixóu hipnotizada.
Non falo duns feixes, non. En tempos falarían de tegos, tal vez. Hoxe falamos de kilómetros dunha densa alfombra na que che dan ganas de botarse á pinchacarneiras,
Ningún comentario:
Publicar un comentario